bade with a blog

this is a compilation of the texts I wrote to/about the love of my life, the one that got away, from ages 20 to 24. *** 04.08.2020 how do you keep yourself from falling? I have so many mixed feelings about one of my friends and it only continues to grow. I have never felt so much love for someone in my heart and up until this time, this has never confused me. I always knew that I loved him, much more than anyone else I’ve ever met but this has never become an issue before now. There’s a part of me now that’s starting to see him in a different light. As I said, I have so much love for him in my heart and every now and again, I feel as if I’m about to explode from it. Having feelings that intense will make you want to express your love, whether it’s hugging them or making them happy. He’s just great and I wouldn’t be able to put into words how much love I’m feeling for him, for about two years now. I have such intense feelings of caring about him or wanting to protect him. What’s weird i

13.10.2019 I never thought it could be possible to start falling for someone while still desperately missing someone else, but it just happened, in an instant. And yet again, another romantic/sexual "relationship" (however you would call this) with a clear ending. Why does it have to be this way? This is not what I meant when I said I hated ambiguity. I hate to know that this will be over soon. I hate that even though we might be perfect for each other, this is not the right place and right time. You would think that everything in the universe would come together to put us together in perfect circumstances but I guess that's just a weird fantasy. This is real life and it is really tragic because you don't find something like this all the time. I'm not saying we are the definition of a great romance or something like that. I mean, it hasn't even been 2 weeks since we started to have "a thing". (Although, it is not the duration that matters; sometimes,

24.12.2023 00:30- Ne yaparsam yapayım kendime iyi gelemiyorum. Sanki bu hayatı başkası için yaşıyor gibiyim. Daha iyi olma yönünde heves ve isteğim yok. Sadece bu hayattan siktir olup gitmek istiyorum. Yaşayacağım son günü ve alacağım son nefesi bekliyorum heyecanla. Heyecan duyduğum tek şey bu olabilir. İyi uyumak, iyi beslenmek, kendime bakmak, ilişkilerimi ve hayatımı düzenlemek istemiyorum. Ekrana bakmaktan acıyan gözlerime rağmen bu acıyı dindirmek istemiyorum. Sabah erken kalkacak olsam da önceki gün erken uyumak umrumda değil artık. Annemler eve geldiğinde odadan çıkıp onlarla iletişim kurmak pahasına dişlerimi fırçalamak istemiyorum. Bu siktiğimin hayatına kendi irademle gelmedim ki onu kendi irademle yöneteyim. Bu yaşıma kadar çok şey denedim. Çok savunma, idare mekanizması geliştirdim ve çok cebelleştim kendimle. Uğraştım aslında bugüne kadar. Çok sevdim, sevilmedim. Bazen de sevildim ama sevemedim. Bazen sevgimi gösteremedim. Mesela yeni şeyler öğrenmek istemiyorum. Bazen bu

Amy Winehouse - Tears Dry (Original Version) All I can ever be to you Is the darkness we once knew And this deep regret I had to get accustomed to Once it felt so right Anticipation at its height Lived and waited in hotel rooms late at night I knew I hadn't met my match With every moment we could snatch I don't know why I let myself get so attached It's my responsibility And you don't owe nothing to me But to cut myself off I had no capacity He walks away The sun goes down He takes the day but I'm grown And in your grey In this cool shade My tears dry on their own (tears dry on their own) I don't understand Why do I stress a man When there's so many better things than him at hand We could have never had it all We had to hit a wall And this is inevitable withdrawal Even if I stop wanting you A perspective pushes through I'll be some next man's other woman soon I cannot play myself again I should just be my own best friend Not fuck myself in the

Hissetmek istemiyorum. Hissetmek beni sadece yoruyor. Bütün duygularımı yoğun yaşıyorum. Ayrıca çok da dengesizim. Bütün aşklarım, tutkularım, heveslerim geçici. Çok hızlı yükselip hızlı düşüyorum. Hızlı tüketiyorum her şeyi, herkesi. Duyguları, anıları, anları... En kötüsü de böyle yaşayamıyorum. Çok zor geliyor artık. Sanki ağır bir yük var ve ben onu taşıyamıyorum. Kaldıramıyorum. Ne beynim ne kalbim kaldırabiliyor artık. Yoruluyorum. Çok yoruluyorum. Kendimi hislere kapattım uzunca bir süre. Mutlu muydum peki? Hayır. Şimdi ise bir nebze olsun mutsuzluğum iyileşti. Ancak karşılığında yoruluyorum. Değiyor mu bilmiyorum. Sanırım hissetmek ama yorulmamak istiyorum. Bu mümkün mü? Kendimi yıpratıyorum.

I know how everyone says it's pretty damn risky to have an opinion about things early on. Well, every once in a while, whenever you get one of these feelings, you just have got to risk it and see whether it will actually turn out the way you expect it to. Usually, these feelings are about love. It almost always starts out with two people believing they have found the one. Usually, the people around them warn them about not getting too caught up and even though it is usually coming from a good place, they might be wrong. Knowing this is what keeps people risking everything, even after life having shown them the exact opposite in the long run. People fall in love and eventually get frustrated in the end. This is how it goes, almost always... "Almost" always... It's that "almost" in there that motivates people to try over and over again because they think, "Wait, what if this time - THIS TIME - I have actually found an amazing person who I could share my l

Oktayların evinde dördümüz olarak ikinci kalışımızdı. Gerçekten hepimiz hayatlarımızın en sıkıcı hafta sonunu geçirdik birlikte. Sanırım hayatlarımızda anlatacak bir gelişme olmadığı gibi dünyada da heyecan verici yenilikler yok. Bugün güya ofisteki ilk iş günüm. Bu sabah erkenden ofise gitmeyi düşünmüştüm ilk önce, sonra -normal şartlarda olduğu gibi- öğleden sonra gitmeye karar verdim. Evden tam çıkmıştım... Ama gidemedim. Çok karlıydı. Sanırım içten içe Oktaylardan uzaklaşmak istemedim; özellikle böyle soğuk bir havada. Bütün arkadaşlarım evde otururken/yatarken kendimi karlı sokaklara atmaya cesaret edemedim. Yunus'la Yakup'un da bugün ayrılacağını biliyordum, o yüzden belki birlikte çıkabiliriz diye de düşünmüştüm. Zaten Yunus kalkmıştı; beraber yürüyebilirdik. Oktay'ın evine geri döndüm. Yunus kapıyı açtı. Oktay da o sıradaki patırtımıza uyanmıştı. Bir süre üçümüz Oktay'ın odasında oturduk. Sonunda Yunus evine dönmeye karar verme cesaretini gösterdi. Tamam, dedim,