bade with a blog

Hissetmek istemiyorum. Hissetmek beni sadece yoruyor. Bütün duygularımı yoğun yaşıyorum. Ayrıca çok da dengesizim. Bütün aşklarım, tutkularım, heveslerim geçici. Çok hızlı yükselip hızlı düşüyorum. Hızlı tüketiyorum her şeyi, herkesi. Duyguları, anıları, anları... En kötüsü de böyle yaşayamıyorum. Çok zor geliyor artık. Sanki ağır bir yük var ve ben onu taşıyamıyorum. Kaldıramıyorum. Ne beynim ne kalbim kaldırabiliyor artık. Yoruluyorum. Çok yoruluyorum. Kendimi hislere kapattım uzunca bir süre. Mutlu muydum peki? Hayır. Şimdi ise bir nebze olsun mutsuzluğum iyileşti. Ancak karşılığında yoruluyorum. Değiyor mu bilmiyorum. Sanırım hissetmek ama yorulmamak istiyorum. Bu mümkün mü? Kendimi yıpratıyorum.

I know how everyone says it's pretty damn risky to have an opinion about things early on. Well, every once in a while, whenever you get one of these feelings, you just have got to risk it and see whether it will actually turn out the way you expect it to. Usually, these feelings are about love. It almost always starts out with two people believing they have found the one. Usually, the people around them warn them about not getting too caught up and even though it is usually coming from a good place, they might be wrong. Knowing this is what keeps people risking everything, even after life having shown them the exact opposite in the long run. People fall in love and eventually get frustrated in the end. This is how it goes, almost always... "Almost" always... It's that "almost" in there that motivates people to try over and over again because they think, "Wait, what if this time - THIS TIME - I have actually found an amazing person who I could share my l

Oktayların evinde dördümüz olarak ikinci kalışımızdı. Gerçekten hepimiz hayatlarımızın en sıkıcı hafta sonunu geçirdik birlikte. Sanırım hayatlarımızda anlatacak bir gelişme olmadığı gibi dünyada da heyecan verici yenilikler yok. Bugün güya ofisteki ilk iş günüm. Bu sabah erkenden ofise gitmeyi düşünmüştüm ilk önce, sonra -normal şartlarda olduğu gibi- öğleden sonra gitmeye karar verdim. Evden tam çıkmıştım... Ama gidemedim. Çok karlıydı. Sanırım içten içe Oktaylardan uzaklaşmak istemedim; özellikle böyle soğuk bir havada. Bütün arkadaşlarım evde otururken/yatarken kendimi karlı sokaklara atmaya cesaret edemedim. Yunus'la Yakup'un da bugün ayrılacağını biliyordum, o yüzden belki birlikte çıkabiliriz diye de düşünmüştüm. Zaten Yunus kalkmıştı; beraber yürüyebilirdik. Oktay'ın evine geri döndüm. Yunus kapıyı açtı. Oktay da o sıradaki patırtımıza uyanmıştı. Bir süre üçümüz Oktay'ın odasında oturduk. Sonunda Yunus evine dönmeye karar verme cesaretini gösterdi. Tamam, dedim,

March 25th, 2019 Recently, I've begun to understand what falling in love feels like. I've realized that it is such a precious thing and I've never experienced it before. In the past, I claimed that I fell in love a couple of times but even then, I knew I wasn't really in love. I knew it was something similar but it definitely wasn't like this. I haven't fallen in love yet but now, I know for sure that I'm in the process of it. I'm not rushing it, which is a good thing. I'm aware that slowly, but surely, I'm falling in love. And I want to be in love too. Everything about him is just so... peculiar. There's so many things I like, or love, about him. It's such a fascinating thing to get to know someone, with their quirks and everything. The more we keep getting closer to each other, the more I feel lucky and... alive. "Alive" is how he makes me feel. I'm enjoying the ride with him, without deducing anything. Without any doubts,